Wanted to Go Home
Upon hearing my mom mentioned that she would want to go home, I quickly reminded her that we were in our home. With softened voice, my mom humbly said she meant the home in Korat. I don’t know exactly how long mom had lived in the town but it must be more than 30 years. We, eight of us, were born in Korat, a province 150 miles northeast of Bangkok and moved to Bangkok when I was 25 years old. We had grown up with hurricane lamps, fetching water from the ponds, living in a less-than-decent houses but mom had her relatives and friends which she could go back to. A few of them used to lend money to mom and later still visited us in Bangkok.
Mom came to Thailand when she was 7 years old. It was a rough time in China. There was poverty everywhere. Most of the Chinese at that time had to do whatever to survive, and going abroad was predominantly in their minds. With only a few clothes in her bag, alone my mom boarded the ship to Thailand and left her family behind.
Mom stayed with a family in Bureerum Province and worked from dawn to dust with no day off. My mom worked there until she got married and moved to Korat. I supposed mom had a better life in Korat. Though, she still worked about the same hours, if not more, mom was her own boss when she was in Korat. Mom could go here and there and got together with her friends. Largely, my mom raised and watched her kids grown up in the town. It was perhaps the best time of her life. Mom passed away quietly when she was 84 years old. On the flight from New Jersey to her funeral in Bangkok, I wanted to write something for my mom but what kept repeating in my mind was that I, for once, should listen well to my mom and bring her home.
May 7, 2021
น่าจะฟังแม่
ทันทีที่ได้ยินแม่พูดว่าอยากกลับบ้านเราก็แย้งกับไปว่า ก็เรากำลังอยู่บ้านเรา(ที่กรุงเทพ)นี่ แม่ตอบมาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า แม่หมายถึงบ้านที่โคราช
ไม่แน่ใจว่าแม่เคยอยู่ที่โคราชกี่ปีแต่น่าจะไม่ต่ำกว่า ๓๐ ปี พวกเราทั้งแปดคนเกิดที่เมืองโคราชและพากันย้ายไปอยู่กรุงเทพตอนผมอายุ ๒๕ ปี ช่วงอยู่โคราชสมัยก่อนต้องใช้ตะเกียงเจ้าพายุ บางครั้งต้องไปตักน้ำในบ่อเพราะน้ำประปาไม่เพียงพอ อาศัยอยู่ในบ้านคับแคบ แต่แม่ก็มีญาติมีเพื่อนที่ได้เจอะเจอกัน บางคนยังแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนแม่ที่กรุงเทพอยู่เสมอ
แม่มาเมืองไทยตอนอายุเจ็ดขวบ ซึ่งเป็นช่วงที่ประเทศจีนกำลังแร้นแค้นคนส่วนมากจึงอยากจะไปอยู่ทำมาหากินที่ประเทศอื่น แม่มาอยู่กับครอบครัวที่จังหวัดบุรีรัมย์ทำงานเช้าถึงค่ำแลกกับที่พักและอาหาร หลังแต่งงานเตี่ยได้พาแม่ย้ายมาอยู่โคราช อะไรก็ดูเหมือนจะดีขึ้นถึงแม้ยังต้องทำงานทั้งวันเหมือนเดิม แต่แม่ก็มีความเป็นตัวของตัวเองได้เจอะเจอเพื่อนฝูง และที่สำคัญแม่ได้เฝ้าดูเลี้ยงลูกๆเติบโตมาที่เมืองนี้ ซึ่งน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตแม่
อายุ ๘๔ ปี แม่จากพวกเราไปอย่างสงบ ช่วงนั่งเครื่องบินจากนิวเจอร์ซีย์มางานศพแม่ที่กรุงเทพ ผมอยากจะเขียนเรื่องราวสั้นสั้นให้แม่ แต่นึกอะไรไม่ออกเพราะครุ่นคิดถึงแต่ที่ตอนนั้นถ้าฟังแม่ให้ดี คงจะได้พาแม่’กลับบ้าน’
๗ พฤษภาคม ๒๕๖๔