School or Rice Paddies
‘Can I work in the paddies, growing rice, taking care of the buffaloes instead of going to school?’ Even if it was sixty some years ago, I still remember what I asked my parent. Those days there was no day care or nursery schools in our neighborhood. Most of the kids started their schools at first grade, and I was one of them. I guess I was overindulgently spoiled at home for 5-6 years and I refused to go out of the nest. Unlike my three sisters who excelled in their classes, they seemed to prefer going to school. Perhaps, they had one less thing to do when they were away from home, taking care of me.
I went to school eventually. If I was made to be in school on any particular day, all I did was waiting for my mom to bring lunch. After having savory noodles and sweets with my siblings, often I would find reasons to come home with my mom. With the class attendance only about 60%, I was average in my class of 35 kids. Nonetheless, a couple months later I was moved up to the second grade. There were not much of explanations except that I was able to write a to z. It was a surprise to everyone, including me myself. My sister was not so thrilled either because all the sudden her baby brother was sitting in the same classroom. It was ironic that a kid who never wanted to be in school, would end up being the only one who received the award
‘Life is like a box of chocolates. You never know what you’re going to get.’
-Forrest Gump’s mom
May 11, 2021
ไม่ชอบไปโรงเรียน
ขอทำนาเลี้ยงควายแทนการไปโรงเรียน
ยังจำได้ชัดเจนถึงแม้เวลาจะผ่านไปกว่า ๖๐ ปี ที่เราออดอ้อนแม่ขอไม่ไปเรียนหนังสือ สมัยโน้นยังไม่มีสถานที่รับเลี้ยงเด็กอ่อนหรือชั้นเด็กเล็ก ส่วนมากก็เข้าประถมหนึ่งเลย ช่วงแรกๆที่ไปเข้าโรงเรียนเราทำทุกวิถีทางที่จะหลีกเลี่ยงการไปโรงเรียน ต่างกับพี่สาวทั้งสามคนที่ดูเหมือนจะชอบไปโรงเรียนก็คงด้วยที่ไม่ต้องเฝ้าดูแลน้องชายไม่เอาไหนคนนี้ที่บ้าน
ถึงแม้ไปอยู่ที่โรงเรียน ใจก็รอแต่อาหารและขนมที่แม่จะหิ้วปิ่นโตมาให้พวกเรากินช่วงพักเที่ยง หลังอาหารกลางวันเราก็หาเหตุทำเรื่องที่จะได้นั่งรถสามล้อกลับบ้านกับแม่ ประมาณว่าเวลาที่เราอยู่ที่โรงเรียนคงเพียงแค่ไปสองวันขาดหนึ่งวัน ส่วนผลการเรียนเราไม่แน่ใจแต่คิดว่าก็คงอยู่ระดับประมาณกลางๆอาจจะค่อนไปทางท้ายๆของห้องป.๑ แต่อยู่ดีดีเราก็ถูกให้เลื่อนชั้นไปอยู่ชั้นป.๒ ครูไม่ได้บอกเหตุผลอะไรมากไปกว่าที่เราเขียน กอไก่ ถึง ฮอนกฮูก ได้ สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนรวมทั้งตัวเราเอง พี่สาวเรานี่สิดูเหมือนต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะชินที่อยู่ดีๆ ก็มีน้องชายมานั่งเรียนในห้องเดียวกัน
ก็แปลกนะ เด็กที่ไม่อยากเรียนหนังสือเลยกลับได้รับรางวัลให้กระโดดชั้นเรียน
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔