New York, New York
October 3, 1977
Dear Mom,
There are lots and lots of people in New York City and they seem to be everywhere; on the streets, at the corners of the buildings, in the buses, subways. I happened to ride a subway today. It was loud and not as clean as those trains in Stockholm. Though, I was impressed by the murals along the tracks. They were actually little pieces of tiles affixed onto those walls, piece by piece, from the floor to the ceiling. Station by station, I enjoyed seeing those trompe l’oeil effects in landscapes, fountains, gardens. If I remember correctly, Metro, the underground train in Paris, has this same kind of murals on their stations as well. I then wondered who the pioneer was.
Bloomingdale’s was right there when coming up from the Lexington Avenue and 59th Street subway station. It happened to be their flagship store. This fashion forward department store was on the top list of the must-visit places in New York City. We came to see in a hurry, well, just a day after I got off the airplane. I was nonetheless not eager to shop for anything since their goods were relatively expensive. And I, a student with a grant, had no need for anything other than a couple worn pairs of jeans and shirts.
We strolled the floors, rode escalators gradually up to the sixth floor. There were home decor items. I felt comfortable walking along those merchandise. I supposed they were things that I have grown up with; baskets, pots, earthenwares. I found a small urn, the size about my palm, which resembled the one we have at home for keeping pens and pencils. What surprised me was the price. $5 was labeled on the ceramic piece. I paid only 5 Bahts for the same urn in Bangkok. It’s exactly twenty times marked up since the exchange rate was $1 = 20 Bahts. I couldn’t help but think perhaps, I someday, could find the goods from Thailand and sell to the U.S.
Mom, I feel like there are lots of things to tell you and I will write to you as often as I can. Before I go, I would like to tell you a story, only if you promise not to laugh. Today, I dumped garbage into a mail box. Well, the box is huge in comparison with our red standing mail box. What led me to be mistaken was the colossal size of the opener of the mail box. It took a McDonald bag full of stuff with just a little squeeze. I can promise though your letters will be carefully addressed, stamped and dropped in the U.S. Postal Service mail box.
Until then, please take care of yourself and I will do the same.
L o v e,
Tee
จดหมายถึงแม่ – มหานครนิวยอร์ค
๓ ตุลาคม ๒๕๒๐
แม่ครับ
ผู้คนช่างมากมายในเมืองนิวยอร์คและดูเหมือนว่าจะมีให้เห็นให้เจอในทุกหนทุกแห่งไม่ว่าจะบนถนน ที่มุมตึกเล็กใหญ่ ในรถเมล์ รถไฟใต้ดิน วันนี้ได้ลองนั่งรถไฟใต้ดินซึ่งมีเสียงค่อนข้างดังและไม่สะอาดเท่ารถไฟใต้ดินในเมืองสต็อกโฮล์ม แต่ลูกชอบฝาผนังที่สถานีที่เขาใช้กระเบื้องโมเสสชิ้นเล็กๆประมาณหนึ่งนิ้วมาบรรจงวางประกอบเป็นภาพน้ำพุ สวนดอกไม้ ถ้าจำไม่ผิดรถไฟใต้ดินในปารีสก็มีภาพจิตรกรรมฝาผนังแบบนี้ให้เห็นตามสถานีเช่นกัน เอ้ ใครเป็นผู้บุกเบิกก่อนกัน
ลูกแวะบลูมมิ่งเดล ห้างสรรพสินค้าแนวหน้าที่อยู่ในอันดับต้นๆของสถานที่ที่นักท่องเที่ยวต้องไปเยี่ยมชม เพียงแค่วันเดียวหลังจากลงเครื่องบินลูกก็มาเดินปร๋อชมข้าวของหลากหลาย แต่ก็ไม่กระตือรือล้นที่จะซื้ออะไรเนื่องจากสินค้าค่อนข้างแพง รัฐบาลไทยให้ทุนเพียงเพื่อใช้จ่ายสิ่งจำเป็น ลูกเองไม่ต้องการสิ่งอื่นใดนอกจากเสื้อผ้าไว้สวมใส่
ลูกเดินดูคนดูของทีละชั้น และค่อยๆขึ้นบันไดเลื่อนจนถึงชั้นหกที่มีของตกแต่งบ้าน รู้สึกชิวๆช่วงเดินเลาะเลี้ยวไปตามโต๊ะตามชั้นสินค้า คงเป็นเพราะลูกคุ้นเคยและโตมากับของเหล่านั้น ตะกร้า จานชาม เครื่องปั้นดินเผา ลูกเห็นโอ่งเซรามิคเล็กๆประมาณฝ่ามือ ดูคล้ายกับที่เราใส่ดินสอปากกาที่บ้าน ที่ประหลาดใจคือติดราคาตั้ง ๕ ดอลลาร์ ที่บ้านเราหาซื้อได้ในราคาเพียง ๕ บาท สนนราคาต่างกันตั้งยี่สิบเท่าตัว (อัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ ๑ ดอลลาร์ = ๒๐ บาท) จึงนึกขึ้นได้ว่า คงจะมีความเป็นไปได้ที่จะหาสินค้าเมืองไทยส่งไปขายอเมริกา
แม่ครับ ผมรู้สึกว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะเล่า ลูกจะเขียนมาคุยบ่อยๆ อยากจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟังแต่ต้องสัญญาว่าจะไม่หัวเราะเยาะ วันนี้ผมทิ้งขยะลงในตู้ไปรษณีย์ ตู้รับจดหมายที่โน่นมีขนาดใหญ่มากเมื่อเทียบกับกล่องจดหมายสีแดงที่เมืองไทย สิ่งที่ทำให้เข้าใจผิดคือขนาดช่องรับจดหมายที่ใหญ่มาก เรียกว่าเราจับถุงแมคโดนัลด์ที่เต็มไปด้วยถ้วยจานพลาสติคใส่ลงไปในตู้ได้อย่างง่ายดาย แต่ลูกสัญญาว่าจะจ่าหน้า ติดแสตมป์ และหย่อนจดหมายของแม่ลงตู้ไปรษณีย์ของสหรัฐอเมริกาให้อย่างถูกต้อง
แม่รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ตี๋