Life is Like an Onion
I woke up at the middle of the night and couldn’t go back to sleep for a long while. The ordeal of what had happened to me during the first cycle of RItuximap IV infusion, the trauma of the pains kept coming back to my head.
Dr. Peaczara, my oncologist, a nurse practitioner and two nurses were around me and tried to adjust the doses of Benedryl 50mg, Dexamethusone 10mg and stopped giving Rituxamap. I couldn’t tell them exactly how I felt. The pains hit different parts of my body at the same time. It’s the first time that I experienced those kinds of pains. Tonie, the head nurse, came to wake me up because my face was flushed. I asked her to sit me up straight from the lean position because I couldn’t breath well. Dizziness was came up naturally and I felt like to cough. The back pains though was confused me. Their magnitudes were rigorously stringent. The doctor explained to me that this target drug, Rituximab, started working by capturing and neutralizing the malignant cells, and at the same time, boosted my antibodies. Consequently, our organs such as kidneys, lungs, liver, were kind of confused and setting up their defense mechanisms.
At that point, I started vomiting. The pressure inside my body was so extreme, the airs were pressed out in all directions. It was fortunate that my morning routine went well, or it could be another episode on top of my screaming in pushing them out.
I eventually looked at Dr. Peaczara in the eyes and asked her whether we could stop the procedure. All four ladies who surrounded me, tried to comfort and convinced me that this symptom happened to everyone who treated with Rituxamap at the very first time. By the time I knew, steroid was given to me. The pains started to ease up after vomiting.
The doses then were increased from the first 30 minutes of 25ml, to 75ml, to 100ml, to 150ml and 150ml was the very last dose of total 500mg of Rituxamap given to me yesterday. After 6.30 hours of the infusion, I was the very last patient to walk out of the treatment room.
Well, it was the very first time that I could not put my fingers on things and not be able to tell exactly how I felt. The episode, I hope after writing it down, would fade away from my mind.
Upon coming home, I leaned down on the couch with the warm cloths on both eyes, listening to songs. Then came, ‘What a Wonderful World’ which I have been listening Louis Armstrong sang for hundreds of times. It was quite soothing and infiltrated well into my soul.
“Life is like an onion. You peel it off one layer at a time, and sometimes you weep.”
-Carl Sandburg
June 24, 2021
คีโมครั้งแรก
เมื่อคืนเราตื่นนอนตอนกลางดึกและไม่สามารถกลับไปหลับได้อีก ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในระหว่างการรับยา RItuximap ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเรา
ดร. Peaczara พยาบาลวิชาชีพและพยาบาลสองคนอยู่รอบตัวเรา พยายามปรับขนาดยา Benedryl ๕๐ มก., Dexamethusone ๑๐ มก. และหยุดให้ Rituxamap เราไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ความเจ็บปวดในที่ต่างๆประดังขึ้นในเวลาเดียวกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้น โทนี่ หัวหน้าพยาบาลมาปลุกเราเพราะเห็นหน้าเริ่มแดง เราขอให้เธอช่วยปรับเก้าอี้จากท่าเอนเป็นนั่งตัวตรงเพราะหายใจไม่สะดวก อาการวิงเวียนศีรษะเกิดขึ้นตามมาและเรารู้สึกจะไอ อาการปวดหลังทำให้เราสับสน หมออธิบายว่ายานี้กำลังเริ่มทำงานโดยมุ่งไปจับและควบคุมเซลล์มะเร็ง ในขณะเดียวกันก็กระตุ้นแอนติบอดี้ของเราให้กลับมาทำงาน ส่งผลให้อวัยวะต่างๆ เช่น ไต ปอด ตับ สับสนและสร้างกลไกป้องกันขึ้น
เราเริ่มอาเจียน ความกดดันภายในร่างกายรุนแรงมากในทุกทิศทาง โชคดีที่กิจวัตรตอนเช้าของเราผ่านไปด้วยดี ไม่งั้นอาจจะโกลาหลกันทั้งห้อง นอกเหนือจากเสียงร้องครวญครางช่วงอาเจียน
เราเงยหน้าขึ้นมองตาคุณหมอพีซซาร่าและถามเธอว่าจะขอหยุดการให้ยาได้ใหม หมอและพยาบาลที่รายล้อมตัวเราต่างพยายามปลอบโยนและโน้มน้าวเราว่าอาการนี้เกิดขึ้นกับทุกคนที่รับการรักษาด้วย Rituxamap ในครั้งแรก กว่าจะรู้ตัวเราก็ได้รับสเตียรอยด์ ความเจ็บปวดเริ่มบรรเทาลงหลังจากอาเจียน
ปริมาณยาเพิ่มขึ้นจาก ๒๕ มล.ใน ๓๐ นาทีแรก เป็น ๗๕ มล. เป็น ๑๐๐ มล. เป็น ๑๕๐ มล. และ ๑๕๐ มล. เป็นปริมาณสุดท้าย รวมได้ Rituxamap ๕๐๐ มล. หลังจากหกชั่วโมงครึ่งของการให้ยาเราเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากห้องคีโม
มันเป็นครั้งแรกที่เราไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไร รู้แต่ว่าความปวดความกระอักกระอ่วนรุมเข้ามารอบด้านพร้อมๆกัน เราหวังว่าการได้ขีดเขียนบันทึกเรื่องราวจะช่วยให้ความรู้สึกหวาดกลัวจางหายไป
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เราเอนตัวลงบนโซฟา มีผ้าอุ่นปิดตาทั้งสองข้าง เปิดเพลง vocal jazz ฟัง ‘What a Wonderful World’ ที่เคยฟัง Louis Armstrong ร้องมาเป็นร้อยๆครั้ง ครั้งนี้เพลงได้ซึมซับเข้าสู่ความรู้สึกของเราเป็นพิเศษ
“ชีวิตก็เหมือนหัวหอม ถูกลอกออกทีละชั้นๆ บางครั้งคุณก็ร้องไห้”
-คาร์ล แซนด์เบิร์ก
๒๔ มิถุนายน ๒๕๖๔