Infinity
The very first time I realized that I myself was not that good with mathematics, to be blunt I was plain stupid, was when I had to deal with ‘infinity’ equations in Calculus. I blamed everything; the teachers, the lessons, even Issac Newton and Gottfried Leibniz who believed to be the discovered of Calculus independently in the late 17th century.
I found myself looking up at night and threw my frustration to the stars. Millions of them sprinkled the azure sky and they were hung aloft so high up to millions of light years away. By comparison of size and lifetime, my existing is only a fraction of time. Consequently, the things up there are infinite. Ironically, infinity started sinking in.
I now live to my seventieth year, am starting to appreciate and eager to learn more about earth, stars, galaxies and the universe. I think I have been doing better and better. But I don’t know I could say the same thing
when dealing with my own stupidity.
“Two things are infinite: the universe and human stupidity;
and I’m not sure about the universe.”
-Albert Einstein
September 6, 2022
”ความไม่มีที่สิ้นสุด”
ครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองไม่เก่งคณิตศาสตร์ พูดตรงๆก็คือโง่เขลา คือตอนที่เรียนสมการ ‘อนันต์’ ในแคลคูลัส เราตำหนิทุกอย่าง อาจารย์ บทเรียน แม้แต่ Issac Newton และ Gottfried Leibniz ซึ่งเชื่อว่าเป็นผู้ค้นพบแคลคูลัสในปลายศตวรรษที่ ๑๗
บ่อยครั้งที่แหงนหน้ามองท้องฟ้าตอนกลางคืนและโยนความหงุดหงิด
ให้ดวงดาวหลายล้านดวงที่กำลังโปรยปรายแสงระยิบระยับ ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปบางดวง
ตั้งหลายล้านปีแสง เปรียบเทียบกันแล้วการมีตัวตนของเราเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเวลา
ดังนั้นสิ่งต่างๆที่เราเห็นในท้องฟ้าจึงไม่มีที่สิ้นสุด เราจึงเริ่มเข้าใจมากขึ้น
ตอนนี้อายุ๗๐ปีแล้ว เราเริ่มซาบซึ้งและอยากที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลก
ดวงดาว กาแล็กซี และจักรวาล คิดว่าความเข้าใจจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเข้าใจความโง่เขลาของตัวเองหรือเปล่า
“มีอยู่สองสิ่งไม่มีที่สิ้นสุด: จักรวาลและความโง่เขลาของมนุษย์ และฉันไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับจักรวาล”
-Albert Einstein
๖ กันยายน ๒๕๖๕