เล่มสลึง

หนังสือ ๗๒ ปี | Stories of My Life

Happy Hours – หลังการตรากตรำ

Happy Hours

‘My happy hours start kind of early!’

It was part of the conversation during a meeting with our licensee, Sullivans. They asked whether we could continue our discussion until the afternoon. They knew that I was kidding when I said as above and were laughing when I added ‘as early as noon’.

This practice became my habit when visiting Boo, my first granddaughter. We both, a 9 months old baby and a grandpa, kept our seats warm the longest. One ate and plays with food, the other ate and pleasured Sauvignon Blanc. Laughing, toasting, cheering was what we cheerfully entertained each other. It’s indeed happy hours.

The fun however was in contrast with what I remember of my dad when drinking. He drank during dinner but seemed to be in the somber mood and quiet.  It was perhaps none of us would want to see him drinking. We all ate and left the table rather quickly and let our old man sitting by himself. I wondered if we could be more understanding of our father who worked hard from dawn to dusk, thereupon, the man who sitting at the head of the table would perhaps be more relax, facetious and enjoy his evening. I wished my dad could ever experience the serene feeling of happy hours.

April 13, 2021


หลังการตรากตรำ

‘ชั่วโมงแห่งความรื่นเริงของเราเริ่มต้นค่อนข้างเร็ว’

เป็นส่วนหนึ่งของการสนทนาระหว่างการประชุมกับลูกค้า พวกเขาถามว่าจะสนทนาต่อได้จนถึงช่วงบ่ายหรือไม่ ซึ่งพวกเขารู้ว่าเราล้อเล่นเมื่อได้ยินเราบอกว่า “เร็วที่สุดก็ถึงเที่ยง”

ความรื่นเริงนี้กลายเป็นนิสัยของเราเมื่อไปเยี่ยม “ปูจ๋า” หลานสาวคนแรก เราทั้งคู่ หลานปู่อายุ ๙ เดือนและตาเฒ่าย่าง ๗๐ ขวบ ต่างนั่งที่โต็ะอาหารได้นานกว่าคนอื่น คนหนึ่งสนุกกับการกินและเล่น อีกคนเพลิดเพลินกับการดื่มไวน์ ต่างหัวเราะ ชนแก้ว ส่งเสียงสนุกสนานสร้างความบันเทิงให้กันและกัน เป็นชั่วโมงแห่งความสุขจริงๆ

ความสนุกรื่นเริงนี้ช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราจําได้ตอนเป็นเด็ก เตี่ยดื่มช่วงอาหารเย็นแต่ดูเหมือนอารมณ์ของท่านมักจะอึมครึมไม่ค่อยพูดจา อาจด้วยที่ไม่มีใครอยากเห็นเตี่ยดื่ม เราทุกคนจึงกินเสร็จและลุกออกจากโต๊ะค่อนข้างเร็ว ปล่อยให้เตี่ยนั่งคนเดียว มาถึงตรงนี้เราตระหนักว่าถ้าเราเข้าใจเตี่ยของพวกเราที่ทํางานตั้งแต่เช้าถึงค่ำ ท่านคงจะได้ผ่อนคลายพูดคุยกับพวกเราและเพลิดเพลินกับช่วงค่ำคืนหลังจากการตรากตรำทั้งวันได้บ้าง

๑๓ เมษายน ๒๕๖๔

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *