Being Alone
Lately, I have been doing physical therapy everyday; working on my right shoulder for two days and the other three days for my left knee. During each an hour session, there are a few therapists taking turn to assess the conditions and treated me accordingly. We normally start with laying down on an adjustable bed for treatments; simple massage gun, muscle scrapping, ultra sound, manual hand massage. Then, I will go to the equipment and biking is what I have to do every session. During the 10 minutes of constantly pedaling and reeling, I close my eyes and keep counting the numbers of rounds which the wheel has turned.
‘Vance can sleep when biking’ a therapist once said out loud. ‘And he even smile too.’ With beaming smile, I said “I’m meditating.”
The ten minutes go by relatively quickly. Though, there is always noice from people talking, chatting and from the TV. I seem to not hearing anything much rather than my own counting. I do the same practice and focus on breathing while doing the stretching, pulling and pushing bands. This is not really new thing to me. I always discipline my breathing when exercising. Well, I even run mindfully to pick up the balls while playing tennis.
Walking around my neighborhood and finding spots and places to take pictures of the trees, flowers, deers is what I have been doing for years. There seems to have new scenes for me every time I walk, especially In Fall, when the leaves change their colors quite rapidly. I could say that I always keen to go out and do this routine.
I however, couldn’t believe myself that writing has been my routine lately. It has started a couple weeks ago when I was home alone. Rather than watching movies, surfing the internet, I open my iPad and start writing. I have written a story a day ever since. It is a memoir which written in various stories. About two hours is the time I sit down and write a story of 300-400 words. Some stories however, takes more time and effort to write. The time flies when writing. I usually forget to drink, to eat, to do my routine like walking, physical therapy. I guess I am so focus on what is in front of me.
‘Enlightenment does not come until your mind and body are in perfect accord.”
-Suzuki
So, we all have opportunities for enlightenment in anything we do.
October 27, 2021
อยู่คนเดียว
ช่วงนี้ทํากายภาพบําบัดทุกวัน บริหารไหล่ขวาสองวันและอีกสามวันที่เข่าซ้าย ในช่วงหนึ่งชั่วโมงมีนักกายภาพบําบัดสองสามคนผลัดกันประเมินตามวิธีที่ต้องปฏิบัติ โดยปกติจะเริ่มต้นด้วยการนอนบนเตียงมีอุปกรณ์เช่นเครื่องนวด รีดกล้ามเนื้อ และการนวดมือ จากนั้นจะไปที่ขี่จักรยานซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องทําทุกเซสชั่น ในช่วง ๑๐ นาทีของการปั่นจักรยาน ฉันหลับตาและนับจํานวนรอบที่วงล้อหมุนตามไปด้วย
‘แวนซ์สามารถปั่นไป หลับไปยิ้มไป’ มีนักกายภาพบําบัดพูดออกมาเสียงดังพร้อมเสียงหัวเราะ
“กำลังอยู่ในสมาธิต่างหาก” เราแย้งไป
สิบนาทีผ่านไปค่อนข้างเร็ว แม้ว่าจะมีเสียงจากผู้คนพูดคุยและจากทีวี ดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรมากไปกว่าการนับของตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งใหม่เพราะเราให้ความสำคัญกับการหายใจช่วงออกกําลังกาย เช่นเวลาเล่นเทนนิสยังเดินวิ่งอย่างมีสติถึงแม้จะเป็นการเก็บลูกข้างสนาม
การเดินไปรอบๆละแวกบ้าน เราก็มักมองหามุมถ่ายรูปต้นไม้ ดอกไม้ ก็ทํามาหลายปีแล้วแต่ดูเหมือนจะมีสิ่งใหม่ๆให้เห็นในทุกครั้งที่ออกไปเดิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูใบไม้ร่วงช่วงใบไม้เปลี่ยนสี พูดได้ว่าเรากระตือรือร้นที่จะออกไปทํากิจวัตรนี้อยู่เสมอ
อย่างไรก็ตาม ไม่อยากเชื่อเลยว่า’การเขียน’จะกลายมาเป็นกิจวัตรของเรา เริ่มจากที่เราอยู่บ้านคนเดียว แทนที่จะดูหนัง ท่องอินเทอร์เน็ต เราเปิด iPad และเริ่มเขียน เขียน เขียน จากบันทึกความทรงจําเขียนออกมาเป็นเรื่องราว ประมาณสองชั่วโมงคือเวลาที่นั่งลงและเขียนได้
๓๐๐-๔๐๐ คํา แต่บางเรื่องต้องใช้เวลาและความพยายามในการเขียนมากขึ้น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วช่วงเขียนเล่าเรื่อง มักจะลืมดื่ม ลืมกิน ลืมกิจวัตรประจําวัน เช่น เดินออกกำลัง คงเพราะมีความจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“การบรรลุจะไม่ได้เกิดขึ้น จนกว่าจิตใจและร่างกายของคุณจะสอดคล้องกันอย่างเต็มที่”
-ซูซูกิ
ดังนั้น เราทุกคนจึงมีโอกาสบรรลุในทุกสิ่งที่เราทํา
๒๗ ตุลาคม ๒๕๖๔